Beni Benimle BIRAK

beni benimle bırak 

Kendimi esir aldım. Yalnızlığın bana iyi geleceğini düşündüm, kendimi dinledim, kendi kendimi kısıtladım mesela. Aklıma ne gelirse onu yaptım, yani beni benimle bıraktım giderken. Ruhum benimle değildi, hayal kurmakla meşguldü. Bedenim ise izbe bir evde, çökmüş bir kanepede, sessizce ve kimsesizce biliyordu ki, yorgundu. Bu bana iyi gelecek miydi? Sonucu ne olacaktı? Hiçbir fikrim yoktu. Ben kendimden uzaklaşmıştım, ruhumu serbest bırakıp, bedenimle baş başa kalmıştım. Çünkü insanların beni esir almasındansa, benim kendimi esir almamın daha doğru olacağını düşündüm.
Evet, yalnızdım, ama en azından aptal değildim. Kendimi birkaç insanın benim için kurguladıkları hayatta, tutsak bir şekilde yaşamaktansa, tek başıma olup, karmakarışık ve yorgun olmayı tercih ettim. Bazılarınızın gözünde belki de zavallıydım, ama diyorum ya; köle değildim. Beni mutlu eden tek şey belki de buydu. Zaman böyle daha yavaş ilerliyordu ve ben kaybettiğim şeylerin değerini böyle anlıyordum. Anı yaşıyordum. Ne geçmiş umurumdaydı, ne de yarın. Bunun bana iyi geleceğinden emindim. Özlüyordum evet, sevdiklerimi özlüyordum. Ama onların beni sevip sevmediklerini bilmiyordum…

Yz: Esmanur ŞAHİN