Kasımdan KALANLAR

Bir burukluk çöker gönüllere gelişinle inceden usulca…
Dışımız üşümeye başlarken, içimiz sıcaklığını hisseder. Ne çok huzur
bulur insan bakmasını ve görmesini bilince. Tam bir tefekkür ayıdır
Kasım…
Açılan son çiçeklerdir. O çiçekler ki aşk gibidir. İki mevsim arasında
kalan ifadesi güç, yürek yaralı, mevsim hazan…
Kasımda yağmur başka yağar, sararan yapraklara dokunan katre katre
düşen sessizlik, çaresizlik… Sevgiler daha çok kıymet bilir bu ayda,
aşklar başkadır, hüzün başkadır, umut başkadır…
Hiçbir mevsime benzemez çamura batan günahıyla, arınmaya çalışan
yağmuruyla… Yaz sonbahar senin adınla biter, son bulur. Ama senin
adın başlangıçtır tükenmişlerin umudu, sona ermişlerin geriye
dönmesi…
Rüzgâr en güzel ahengini yansıtır, savurur enfes görselliği ile sararan
eşsiz güzellikteki yapraklarını. Ağaçlar yorulmuştur belli eder hüznünü
inzivaya çekilir. Yeniden hayat bulması için başlar ruhunu
dinlendirmeye, tekrar mevsiminde yemiş verip, güzelleşip, eskisi gibi
görünmeye… Ve yüreğim pes etmemeyi öğrenir, başlar mücadeleye!
Hayal kurmaya ara vermiştir. Daha güzel yarınlar için tahayyül
etmeye… Keşke kasım senin yerinde ben olsaydım. Tam bitti derken,
bekler sabreder başlangıcınla rüzgâr gibi eser, gürler zamanı gelince
çiçek gibi açar yeniden hayat bulurdum… Temizlerdim yağmurunla
işlenen bütün günahlarını. Şer gibi görünen her kötülüğü yağan
karının altına gömerdim… Savururdum çamurunla bataklığa düşmeye
sebep olan yığını…
Sen her baharın bitişi gizlenen güzelliklerin aşikârısın…

Yz: Ayşenur DÜRLÜ

Alakalı yazılar:https://maviayda.blogspot.com/2018/08/sonbahar-gunleri.html

Kasımdan Kalanlar